Piję bo...

Drogą do sukcesu w leczeniu choroby alkoholowej jest rozbicie mechanizmu iluzji i zaprzeczeń. Jest on jedną z największych przeszkód do pokonania na drodze do trzeźwości i abstynencji.

Mechanizm ten polega na tym, że człowiek – osoba uzależniona tworzy sobie iluzje, myśli życzeniowo, magicznie. Ucieka od logicznego myślenia, zaprzecza zaistniałym faktom. Oszukuje siebie i otoczenie. Alkoholik to ktoś, kto w nałogowy sposób oszukuje samego siebie i kto — w konsekwencji — próbuje w podobny sposób oszukiwać innych ludzi, począwszy od osób z najbliższego otoczenia. Tworzy jednostronną wizę uzależnienia, zapamiętuje przyjemne chwile związane z piciem alkoholu a zapomina o stratach i kosztach picia tych materialnych i społecznych. Świat marzeń, iluzji i nierealnych planów wypiera w dużym stopniu logiczne myślenie. Osoba uzależniona potrzebuje ciągłych usprawiedliwień i tłumaczeń dla swojego zachowania. Jej celem jest utwierdzenie siebie i innych w przekonaniu, że w tym zachowaniu nie ma przecież nic złego. Do tworzenia takiego zakłamanego obrazu rzeczywistości popychają ją również osoby z zewnątrz. Im bardziej bowiem chcą one uświadomić osobie uzależnionej, że ma problem z alkoholem, tym bardziej zamyka się ona we własnym świecie iluzji i marzeń.

Pixabay

Poprzez działanie tego mechanizmu człowiek tkwi w iluzji, że może kontrolować swoje życie. Ma poczucie mocy, podwyższa własną wartość siebie. Mechanizm ten nasila się, gdy człowiek przeżywa trudne emocje. Bywa, że w trudnych stresujących sytuacjach osoba zaczyna sobie przypominać pozytywne skutki picia, co napędza głód alkoholowy i pragnienie napicia się. Alkohol daje złudny obraz siebie samego i fałszywą alkoholową wizję świata i życia. Bywa, że alkoholik nie widzi i nie słyszy tego, czego nie chce widzieć ani słyszeć, czyli tego, co przeszkadzałoby mu w piciu.

Mechanizm ten nie znika w momencie zaprzestania picia. Stare schematy myślowe odzywają się (szczególnie w trudnych stresujących sytuacjach). Takie myślenie może doprowadzić do ponownego picia. Na czym on polega?

Przejawy mechanizmu iluzji i zaprzeczania:

- racjonalizacja: wszyscy piją, to i ja, były urodziny przyjaciela – nie mogłem odmówić, lubię się napić wieczorem przed snem, lekarz mi zalecił na nerki, itp.

- zapominanie tego co zrobił/-a po alkoholu: film mi się urwał, to nie byłem ja, na trzeźwo bym tego nie zrobił itp.

- koloryzowanie wspomnień z pomijaniem konsekwencji: byłem dobrym ojcem, chodziłem z synem na spacery, zawsze dbałem o dom i rodzinę itp.

- zaprzeczanie: nie mam problemu z alkoholem, żona się mnie czepia, nie jestem alkoholikiem, piję tak jak wszyscy itp.

- fantazjowanie, gdybanie, odkładanie: mogę w każdej chwili przestać, piję tylko piwo – od tego nie wpada się w alkoholizm, od jutra już nie będę pił itp.

- unikanie odpowiedzialności: uwzięli się na mnie, jestem ofiarą, co było a nie jest...

- obwinianie innych: mając taką żonę/męża każdy by pił, gdyby żona ode mnie nie odeszła, to bym nie pił, gdyby mnie nie wylali z pracy...

- marzeniowe planowanie: od jutra wezmę się za siebie itp.

Być może krytycy i wszyscy „gderający” nie mają racji, być może nie wiedzą tego co ty, być może się mylą. Pamiętaj jednak o tym przysłowiu: Jeśli jedna osoba mówi ci, że jesteś koniem, uśmiechnij się; jeśli dwie – przemyśl to; jeśli mówi ci to trzecia osoba – kup sobie siodło.

Nie zamykaj się na innych, nie ignoruj zdania bliskich ci osób, a już na pewno nie traktuj go jak osobistego ataku. Nikt z nas nie jest nieomylny. Jeśli ktoś powiedział Ci kiedyś, że pijesz za dużo, niech to będzie znak ostrzegawczy. Być może ten sygnał będzie najlepszą rzeczą w życiu jaka Cię mogła spotkać. Czy potrafisz odpowiedzieć na pytanie: dlaczego pijesz alkohol?

- Co ty tu robisz? - spytał Pijaka, którego zastał siedzącego w milczeniu przed baterią butelek pełnych i bateria butelek pustych.

- Piję - odpowiedział ponuro Pijak.

- Dlaczego pijesz? - spytał Mały Książę.

- Aby zapomnieć - odpowiedział Pijak.

- O czym zapomnieć? - zaniepokoił się Mały Książę, który już zaczął mu współczuć.

- Aby zapomnieć, że się wstydzę - stwierdził Pijak, schylając głowę.

- Czego się wstydzisz? - dopytywał się Mały Książę, chcąc mu pomóc.

- Wstydzę się, że piję - zakończył Pijak rozmowę i pogrążył się w milczeniu.

 Antoine de Saint-Exupéry – Mały Książę